Het donkerste moment
Viviane is een sterke, levenslustige dame van 61 jaar en werkte het grootste deel van haar leven als directiesecretaresse in het ziekenhuis van Aalst. Vijf jaar geleden, op een vrijdagavond, raakte ze maar niet recht uit de zetel. Haar rug weigerde dienst en hoewel ze er niets ergs van dacht, ging ze na dat weekend toch naar de huisarts. Die vermoedde een geknelde zenuw en stuurde Viviane naar de spoeddienst. Daar werd ze gerust gesteld met een spuitje, maar twee dagen later had ze de ziekenhuisbacterie opgelopen en stond haar knie op springen. Ze keerde terug naar het ziekenhuis, waar ze 4 maanden zou verblijven. Daarop volgde nog eens 4 maanden revalidatie om opnieuw te leren lopen. Ook nu gebruikt Viviane nog dagelijks een traplift, haar hometrainer en gebruikt ze permanente knieverstijving.
Dat dit nog maar het begin was, had ze nooit durven denken. Ze was nog maar net herstellende, toen ze last kreeg van hevige maandstonden. De dokter schreef het af als overgang naar de menopauze. Pas toen ze op spoed belandde, werd baarmoederhalskanker vastgesteld. De volgende ochtend drong het besef door: “Ik heb kanker”. Viviane’s vader en schoonvader waren op dat moment al aan het strijden tegen kanker. “En dan kwam ik daar ook nog eens bij”, vertelt Viviane ons.